ΧΡΥΣΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

­Ἡ Χρύσα Μαλτέζου γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου, ὅπου τελείωσε τὶς γυμνασιακές της σπουδὲς στὸ Ἀβερώφειο Γυμνάσιο. Εἶναι Διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Διπλωματοῦχος τοῦ Πανεπιστημίου Μεσογειακῶν Σπουδῶν (Αix-en-Ρrovence), Πτυ­χιοῦχος τοῦ Corso di Perfezionamento τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Πάντοβας καὶ Πτυχιοῦχος τῆς Σχολῆς Παλαιογραφίας, Ἀρχειονομίας καὶ Διπλωματικῆς τῶν Κρατικῶν Ἀρχείων τῆς Βενετίας.

Διετέλεσε Καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης (1982-1995), ὅπου δίδαξε τὸ μάθημα τῆς ἱστορίας τῆς βενετοκρατίας στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, γνωστικὸ ἀντικείμενο ποὺ εἰσήχθη γιὰ πρώτη φορὰ σὲ πανεπιστημιακὸ πρόγραμμα, καὶ Καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1995-1998). Δίδαξε ἐπίσης ὡς ἐπισκέπτρια Καθηγήτρια σὲ πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Αὐστραλίας. Διετέλεσε Ἑταῖρος τοῦ Dumbarton Oaks Centre for Byzantine Studies, Οὐάσινγκτον (1987), Διευθύντρια τοῦ Κέντρου Βυζαντινῶν Ἐρευνῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ἐρευνῶν (1980-1994) καὶ Διευθύντρια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Βυζαντινῶν καὶ Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν Βενετίας (1998-2012). Σήμερα εἶναι Ὁμότιμη Καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Εἶναι ξένη Ἑταῖρος τοῦ Istituto Veneto di Scienze, Lettere ed Arti καὶ τῆς Deputazione di Storia Patria per le Venezie, Ἀντεπιστέλλον μέλος τοῦ Ateneo Veneto καὶ τοῦ Istituto Siciliano di Studi Bizantini e Neoellenici “Bruno Lavagnini”, Ἐπίτιμο μέλος τῆς Ρωσικῆς Ἕνωσης Μεσαιωνολόγων (Associetas Historicorum Russorum Medii Aevi) καὶ Ἐπίτιμο μέλος τῆς Ἑλληνορθόδοξης Κοινότητας Βενετίας. Ἀπὸ τὸ 2012 εἶναι τακτικὸ μέλος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν.

Ἔχει τιμηθεῖ μὲ τὸν Χρυσὸ Σταυρὸ τοῦ Τάγματος τῆς Τιμῆς (Προεδρία τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, 2003), μὲ τὸ Βραβεῖο Dante Alighieri (Πανεπιστήμιο τῆς Μπολόνιας, μὲ ἕδρα τὴ Ραβέννα, 2007) καὶ μὲ τὸ Ὀφφίκιο τῆς Ἀρχόντισσας Διδασκάλισσας τοῦ Γένους τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας (2018).

Τὸ ἐπιστημονικό της ἔργο (περισσότερες ἀπὸ 200 δημοσιεύσεις) ἐπικεντρώνεται στὶς σχέσεις τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴ Δύση καὶ στὶς ἀρχειακές, παλαιογραφικὲς καὶ διπλωματικὲς ἔρευνες. Κυριό­τερα αὐτοτελῆ ἔργα της εἶναι τὰ ἀκόλουθα: Βενετικὴ παρουσία στὰ Κύθηρα. Ἀρχειακὲς μαρτυρίες, Ἀθήνα 1991· Ἡ Βενετία τῶν Ἑλλήνων, Ἀθήνα 1999· Χαρακτικὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Βενετίας, Βενετία 2000· Ἀπὸ τὴν Κύπρο στὴ ­Βενετία. Κύπριοι στὴ Γαληνοτάτη μετὰ τὴν τουρκικὴ κατάκτηση τοῦ νησιοῦ, Λευκωσία 2003· Ἄννα Παλαιολογίνα Νοταρᾶ. Μιὰ τραγικὴ μορφὴ ἀνάμεσα στὸν βυζαντινὸ καὶ τὸν νέο ἑλληνικὸ κόσμο, Βενετία 2004· Ἑλληνικὸ Ἰνστιτοῦτο Βυζαντινῶν καὶ Μεταβυζαν­τινῶν Σπουδῶν Βενετίας, Ὁδηγὸς τοῦ Ἀρχείου, Βενετία / Ἀθήνα 2008· Βενετοκρατούμενη Ἑλλάδα. Προσεγγίζοντας τὴν ἱστορία της, ἐπιστημονικὴ διεύθυνση, 2 τ., Ἀθήνα / Βενετία 2010· Σχέσεις τῆς Μονῆς Πάτμου μὲ τὸν δυτικὸ κόσμο. Ἀρχεια­κὲς ἀποδείξεις (13ος-18ος αἰ.), 2 τ., Ἀθήνα, Πραγματεῖαι τῆς Ἀκαδη­μίας Ἀθηνῶν, ἀρ. 73, 2017· Τὸ βενετικὸ ἀρχεῖο τῆς μονῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Σκρετοῦρες παλιές (1688-1715), Ἀθήνα 2020· Τέχνη, πίστη καὶ ἱστορικὴ συνάφεια: Εἰκόνες τῆς Παναγίας μὲ δική τους ἱστορία. Μνήμη Μανόλη Χατζηδάκη, Ἀθήνα 2020 (καὶ σὲ ἱσπανικὴ μετάφραση, ­Γρανάδα 2021).