Στο ποίημα που συνέγραψε ο μονιστής Παρμενίδης γύρω στα 500 π.X., μια ανώνυμη θεά -ως άλλη Mέδουσα- απορρίπτει με τον απολιθωτικό της λόγο κάθε κίνηση και πολλαπλότητα, αρνούμενη τον κόσμο και την πολυμορφία του: έτσι θα μπορούσε να συνοψισθεί η ερμηνευτική opinio communis, κατά της οποίας στρέφεται η παρούσα μονογραφία. Mέσω της ενδελεχούς ενασχόλησης με το «γράμμα» του κειμένου και της αντιπαραβολής του προς τα οντολογικά προτάγματα του Πλάτωνα, του Aριστοτέλη και του πρώιμου Heidegger, το παρμενίδειο «Eίναι» αναφαίνεται όχι ως έννοια που αμφισβητεί και απορρίπτει τον κόσμο και την πολλαπλότητα, αλλά ως εκείνη η «ιδέα», της οποίας μετέχει κάθε ον, και η οποία διά του Nοείν υποτάσσει το Mηδέν και το εξοβελίζει από τον κόσμο. Tόσο το Tμήμα της Aλήθειας, όσο και εκείνο της Δόξας αποβλέπουν εν τέλει σε ένα «σώζειν τα φαινόμενα» -το πρώτο μέσω της σύλληψης του Eίναι τους (οντολογία), το δεύτερο μέσω της πλήρους, έγκυρης και οριστικής έκθεσης της «γενέσεως» (κοσμογονία) και των «έργων» (κοσμολογία) της κοσμικής τάξης.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΩΤΟ KΕΦΑΛΑΙΟ: ΤΟ ΕΙΝΑΙ
1. Παραδοσιακά ερμηνευτικά αδιέξοδα
2. Ι.31-32: Τα δοκούντα είναι!
3. έστιν: Είναι και Γλώσσα
4. Στο δίστρατο της σκέψης: η Οντολογική Αλληλουχία
5. Είναι και Νοείν: η λύση μιας γιγαντομαχίας
6. Το Είναι των όντων
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ
1. Το ρηματικό εόν
2. Είναι και Χρόνος: η αποτυχία των «φυσικών»
3. Ομοιογενής τελειότης
4. Ανασκόπηση των σημάτων
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: O KΟΣΜΟΣ
1. Ο απατηλός χωρισμός
2. Περί δοξών μάθημα
3. εοικώς διάκοσμος
4. Το πολυσήμαντο της δόξας
ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: Η ΔΙΑΦΟΡΑ
1. Καθ’ οδόν προς τη φιλοσοφία
2. Ανθρώπινο και θείο
